Ewan McGregor: “Motosiklet Sürmek Dünyadaki En Güzel His”

Yazı Tom Nicholson

Çeviri Zeynep Dallı

Yirmi yıldır, Ewan McGregor ve Charley Boorman Moğolistan'dan Alaska'ya dünyanın dört bir yanını turluyor. Ve insan düşünmeden edemiyor: Bunca yol yaptıktan sonra kim bilir neler öğrenmişlerdir…

Şimdi Apple TV+'ın yeni dizisi "Long Way Home" için dördüncü büyük yolculuklarını tamamlamış ve bir koltukta yan yana oturmuşken ikisi de pek çok şey öğrendiklerinden eminler. Ama bunların ne olduğunu söylemekte biraz zorlanıyorlar.

"Birbirimizi 38 yıldır tanıyoruz ve bu dördüncü yolculuğumuz olması bizi hâlâ güldürüyor," diyor Boorman. "Yirmi yıldır motosiklet sürüyoruz ve hâlâ hiçbir şey öğrenmemiş gibiyiz."

Bu kez planları, McGregor'un İskoçya'daki evinden Boorman'ın İngiltere'nin güneyindeki evine doğru gitmekti. Tabii Hollanda, Baltık kıyıları, İskandinavya, Arktik çemberi, ardından Orta Avrupa üzerinden geçerek, "ufak" bir rotayla.

Fotoğraf Apple TV+

"Keşke şu an tekrar hazırlanıyor olsak," diyor McGregor. "Aylar öncesinden haritalara bakarak, hayal kurarak yolculuğu planlamak inanılmaz keyifli. Ortada bir şey yokken bile heyecanı başlıyor.

Arada planlamalar, araştırmalar, ekip toplantıları… Büyüleyici manzaralar gelip geçiyor, yeni arkadaşlar sizi sarıp sarmalıyor, sonra el sallayıp yolcu ediyor. Ve sonra bir bakmışsınız tekrar yoldasınız, bir sonraki durakta. Bu iş bağımlılık yapıyor."

Yolculuğun bu versiyonundaki farklardan biri de şu: "Long Way Up"ta olduğu gibi son teknoloji elektrikli motorlar yerine, bu defa klasik 70'ler modelleriyle yola çıkmışlar.

McGregor, 1974 model bir Moto Guzzi Eldorado polis motoru sürmüş; Boorman ise BMW R75/5 ile yolda. 100 km/s yerine 90 km/s civarında seyretmek, çevrede olan biteni daha fazla hissettiriyor. Üstelik McGregor'un deyişiyle, "80'de ceketin yelken gibi şişiyor." Boorman da onaylıyor: "Karın kası antrenmanı gibi."

Bunun dışında bir avantaj daha var: "Eğer eski motorlar bozulursa," diyor Boorman, "onları tamir etme şansı daha yüksek. Yolda yardım edecek birini bulmak da öyle. Ki tam da bu yaşandı."

İkinci bölümde birlikte takıldığınız Alman bando takımı bu durumun en iyi örneklerinden biri gibi.

Charley Boorman: Kesinlikle. Birlikte atış talimine gittik. Hepsi sızmıştı neredeyse ama bizi içmeye, motor sürmeye ve atış yapmaya zorluyorlardı. O küçük atış poligonlarıyla o kadar gururlanıyorlardı ki: Almanya ve İskandinavya'nın birçok yerinde bu tarz kulüpler var. Oraya asıl hayran kalmamızı sağlayan şey şuydu: O atış poligonundan aşağıya dar bir merdivenden iniyorsunuz. Hedefler var… ve hemen arkasında da bar var!

Ewan McGregor: Bayağı pub içinde yani. Pub'ın içinde atış poligonu. Ve tuhaf bir şekilde bu gayet normal geliyordu. Bence Almanya'da olduğumuz için güvende hissettirdi. Bu ABD'de olsaydı büyük olay çıkardı. Ama çok komikti, herkes kocaman biralarla takılıyor. Bize orayı anlatan adam, o hafta sonu yaşadıkları partiyi anlatırken neredeyse ağlayacaktı. Hayatının en güzel partisi gibiydi onun için. O gece onun için gerçekten anlamlıydı, bunu hissettik.

Son 20 yıldaki yolculuklarınızdan hafızanızda en çok yer eden insanlar kimler oldu?

EM: Bu yolculukta "Long Way Round"daki rotamıza denk geldik. Ukrayna yakınlarında bir kiliseye uğradık, 20 yıl önce de oraya gitmiştik. O ilk yolculukta zamanın geri sarılmış gibi olduğunu düşünmüştük. Sınırı geçtik ve insanlar öküzle çift sürüyordu; bildiğin elle sürüyorlardı toprağı. Bir kasabada durduk, tek kelime Ukraynaca bilmiyoruz, yaşlı bir kadın geldi bizimle konuştu. Kasabanın geçmişini anlatırken öyle heyecanlıydı ki... Sovyet dönemini anlattı, ne yaşandıysa hepsini. Sanki o an için tekrar yaşıyordu. Ziyarete gelen biri olduğu için çok mutluydu. Onu hiç unutmadım. Hâlâ da hatırlarım.

CB: İnsanların yüzde 99'u iyidir diye düşünüyorum. Yolda bir köye girip birine yön sorduğunuzda, onların ortamında, toz içinde bambaşka bir iletişim başlıyor. Size karşı yaklaşımları çok farklı oluyor.